książki

Obrazek


TRI 

Instytut Mikołowski im. Rafała Wojaczka, Mikołów 2021

redaktor tomu - Maciej Melecki  
posłowie - Karol Maliszewski
projekt okładki i wnętrza, zdjęcie na okładce - Anita Horowska 
zdjęcia wewnątrz tomu - Anka Kantorska, Maciej Krajewski
zdjęcie autora - Aleksandra Sobala
skład - Magdalena Woźniak

ISBN 978-83-65250-89-6

książka dostępna w sklepie wydawnictwa: im.sklep@wp.pl


oraz stacjonarnie na terenie Poznania:
Galeria Wimar, 
Stowarzyszenie Łazęga Poznańska 

ul. Święty Marcin 75, Poznań


Karol Maliszewski w posłowiu:

Nitek jest sporo, i to różnych, różnokolorowych. Wspomnę tylko o tym, co zdołałem rozplątać, a potem na powrót, w czytelniczej konfabulacji, zaplątać. Doświadczenie, to po pierwsze. Rozpisywanie pewnych przypadków, które stają się egzemplaryczne, uniwersalne i wreszcie metafizyczne. Bliska mi zrównoważona gorycz, kontemplacja czymś jednak wypełnionej pustki. Po drugie, profilowanie i kadrowanie. Minimalistyczne, oszczędne. Solidne rzemiosło poetyckiego fotografowania poprzedza wspomnianą subtelną uniwersalizację. I znowu mi to, nie tylko pokoleniowo, bardzo bliskie. To, jak to się wszystko „przebiera” i „układa”, żeby być w wierszu, i jeszcze gdzieś. Prawdziwy poeta ma swoją tajemnicę.


Obrazek


Obrazek


Obrazek



DUETY


książka zawierająca 33 wiersze w serii Wielkopolskiej Biblioteki Poezji pod red. Mariusza Grzebalskiego. Kilku słów tytułem wstępu użyczył Karol Maliszewski. Opracowanie graficzne Piotr Zdanowicz.

nakład wyczerpany

dzięki digitalizacji zasobów wydawnictwa WBPiCAK istnieje możliwość pobrania książki w formie pdf

Poczułem się tak, jakby podsunięto mi model do sklejania, dwie połówki, które powinny przylegać w procesie lektury. Poezja jako pośrednictwo w sklejaniu płci w pełnię, w człowieczeństwo, w świadomość. Dwa rozdania tej samej gry w życie. Chłopiec z zamarzniętego stawu może spotkać się z dziewczynką z szafy. Te dwie narracje mogą się dogadać. Mogą, ale nie muszą. Wszystko w Twoich rękach, Czytelniku.

Karol Maliszewski o książce "Duety"

Ludzie, rzeczy i pojęcia pojawiają się w wierszach Szymona Kantorskiego (...) w rytmie rytuałów codzienności i święta, by pokazać drogę cywilizacji i kultury, jaką kroczy człowiek ze swoją wiedzą i niewiedzą o sobie i świecie. Przywoływane przez autora tomiku Duety wszelkie zachowania ludzkie są albo nietypowe, odważne i nie do naśladowania, albo reprezentatywne i typowe dla pewnego czasu historycznego czy określonego środowiska, bo poetę interesuje powtarzalność, maska, rola, los, z którego ktoś ma odwagę się wyłamać choćby za cenę stosu. (...) Wiersze Kantorskiego są jak szarady, nie rozgryziesz ich bez odwołania się do innej rzeczywistości, z której wzięły wątek, lecz ta gra z czytelnikiem o sens opowiadanych historii nie ma ostatecznej pointy, tak jak trudno do końca rozplątać, rozszyfrować wszelkie ludzkie zagmatwania, pozory, obietnice nie do spełnienia – ukazywane przez poetę zarówno w “rozdaniu” żeńskim jak i męskim, w odcieniu pozytywnym jak i negatywnym, w ścieraniu się sacrum i profanum o miejsce w naszym życiu codziennym i odświętnym.

Teresa Tomsia, pismo "Latarnia Morska"


    Poezja ta korzysta z oszczędnego języka relacji zdarzeń; narrator opowiada różne ludzkie historie, nie narzucając się ze swoim widzeniem, jest dyskretny, powściągliwy i waży słowa czułe. Gdy wiersz bywa protestem przeciw grafomanom – to raczej przeciw grafomanom życia, wszak zapiski z podróży to drobnostka (skutek), ważniejsza jest przyczyna, by się zdecydować na podróż, na nowe spojrzenie, na uruchomienie niekończącej się, a tak intrygującej układanki, że warto jej poświęcić swój czas. Narracja wierszy jest otwarta, dlatego można układanie „duetów” z autorem przenieść w odpowiednią dla siebie wyobrażoną chwilę i miejsce, interpretacja – sytuacja czytelnika – ma bowiem dla wierszy Kantorskiego istotne znaczenie. Czasem autor żartuje sobie z wszystkich naszych odkryć, np. w wierszu Rasa: „przepraszam więc za mnie” ...; „to wszystko to tylko kwestia mojej skóry/ pod paznokciami kobiet, teorii (r)ewolucji/ która podobno była mistyfikacją/ której jestem następnym ogniwem,/ mam za krótką pamięć by pamiętać, żyję za-/ wirowaniem powietrza”. W dobie wszelkich wolności można się ze wszystkiego wytłumaczyć i znaleźć usprawiedliwienie, którego i tak nikt nie usłyszy, gdy „chroniczny brak bloga”.  


Teresa Tomsia w książce  "Niedosyt poznawania", WBPiCAK, Poznań 2018


Obrazek


Obrazek



SOLO

- Biblioteka pisma "Nowy Nurt" tom 1 - Wydawnictwo "Kurpisz" Poznań 1995

książka "SOLO" do pobrania w dziale teksty

Jest to poezja bardzo "literacka". I dlatego, że napięta językowo i dlatego, że kreująca sensy a nie je opisująca.(...) Kantorski stara się być z boku i domalowywać wąsy księżycowi. Zawierza metaforze i przypadkowi. Choć jego wiersze moga sprawiać wrażenie hermetycznych, trudnych w odbiorze (...) uruchamiają wyobraźnię czytelnika i zapraszają go do wspólnej zabawy.

Julian Kornhauser

Julian Kornhauser napisał o wierszach Szymona Kantorskiego że "...zapraszają do wspólnej zabawy" Uważam, że autor "Solo" jeśli się bawi - to sam. Nikogo nie zaprasza. Tak bawią się dzieci nietypowe, taka jest najwyższa fala...

TOPOS, 1997 str. 103

niektóre teksty krytyczne o tomiku "Solo" m.in. w pismach: TOPOS, NaGłos, Twórczość , Odra, Notes Wydawniczy,  Zeszyty Literackie, Kartki: pismo literacko artystyczne,  Nowy Nurt, oraz opracowaniach, antologiach, m.in.: Literatura Polska w latach 1986-1995,  Warianty Języka, Słownik Literatury Polskiej, Autokreacje i Mitologie: Zwięzły opis spraw literatury lat 90-tych, Słownik  Literatury Polskiej XX wieku, Pomosty: dolnośląski rocznik literacki, Pozornie tak bardzo podzieleni: nie tylko o młodej  poezji, Pisma kulturalne w Polsce po 1989 roku: leksykon, Parnas Bis. Słownik literatury polskiej urodzonej po 1960 roku.


Obrazek
Obrazek
Obrazek

Obrazek
Obrazek
Obrazek

Obrazek
Obrazek
Obrazek

Obrazek
Obrazek
Obrazek